Daktylografia

inaczej „pisanie” palcami, literowanie w powietrzu. Według definicji J. Barana: ,,przez daktylografię rozumiemy mowę słowną realizowaną za pomocą ruchów palców jednej lub obu rąk. Najczęściej stosowana jest forma jednoręczna, chociaż są kraje, gdzie Głusi przy palcowaniu posługują się obiema rękami”

Każda litera z alfabetu polskiego ma przypisany swój znak w języku migowym. Poniżej ściągawka:

a b o p r y

Gdzie używamy daktylografii?

– przedstawiając imię i nazwisko swoje, kogoś, zwierzaka itd.

– nazwę mniej znanej miejscowości (większe miejscowości mają przypisany znak)

– nazwę np. firmy, czegoś unikatowego

ℂ𝕚𝕖𝕜𝕒𝕨𝕠𝕤𝕥𝕜𝕒 Mowa palcowa została wprowadzona przez P. Ponce de Leone w Hiszpanii w wieku XVI. Kiedy jako zakonnik przebywał w klasztorze, w którym obowiązywała cisza, stworzył go do komunikowania się tamtejszymi zakonnikami.

CODA

skrót od (ang. Child of Deaf Adult) w przetłumaczeniu słyszące dziecko niesłyszących rodziców. Dziecko, które wychowywało się w rodzinie osób niesłyszących często jest dwujęzyczne, częściej też wcześniej zaczęło komunikować się w języku migowym niż mówionym. Przykładem jestem ja

PODA

(ang. Parents of Deaf Adults ) słyszący rodzice, którzy wychowują dzieci z wadą słuchu (głuche albo słabosłyszące)

Audyzm

jest to wykluczenie/dyskryminacja osób z wadami słuchu przez osoby słyszące, które uważają, że są lepsze od osób Głuchych/słabosłyszących np. pod względem inteligencji i samodzielności. Osoby słyszące mają przekonanie, że osoby z wadą słuchu są chore, chcą się wyleczyć i nie zaakceptowały swojej wady słuchu. Przejawem dyskryminacji jest nie tylko wyśmiewania się lub traktowanie ich gorzej, ale również brak dostępu do tłumacza języka migowego w miejscach publicznych czy w mediach, co powoduje brak dostępu do wiedzy i informacji.

Język wizualno- przestrzenny

w Polsce określenie to dotyczy Polskiego Języka Migowego (PJM) wykorzystujemy mimikę twarzy + przestrzeń np. pokazując, że jesteśmy zmęczeni, nasz wyraz twarzy powinien z tym współgrać. A przestrzeń? pokazując np. ,,zaraz po szkole idę do domu” nie migamy tego w jednym miejscu, tylko tak jak w rzeczywistości szkoła jest w innym budynku i miejscu niż dom (no, chyba że ktoś mieszka w szkole ) i przykładowo szkołę pokazujemy z lewej strony a dom z prawej. Ruszamy się podczas komunikacji w języku migowym a nie stoimy „sztywno” w jednym miejscu.

Znak migowy

możemy to sobie tłumaczyć potocznie jako ksywka, przezwisko. Osoby z wadą słuchu, zamiast migać swoje imię za każdym razem posługują się znakiem, czyli czymś charakterystycznym co ich opisuje np. mam kręcone włosy wiec mój znak migowy mogą migać zamiast Ola to kręcone włosy. Jeśli ktoś nosi okulary i do tej osoby przypiszemy znak migowy okulary to zamiast migać Magdalena zamigamy okulary. Przy przedstawianiu się nowej osobie oprócz imienia przedstawiamy znak albo sam znak a swoje imię wymawiamy ruszając ustami.